Խոստովանություն

Հիմա չգիտեմ անցյալս գրեմ,
Ներկան վայելեմ ու քեզ սիրեմ,
Թե անցյալի մասին գրածս տամ ապագայում կարդաս:
Ախր ինչու պետք է փորձես հասկանալ,
Որ կարդացածդ այս նույն անտեսված պահն է,
Որ հիմա քեզ եմ անտեսում անցյալս գրելու համար :
Ինչու պետք է մեկը մյուսին խանգարի
Ու ամեն բան ակամայից իրար խառնի:
Անորոշությունիցս ներկա լոկ լռությունդ է ազատում.
Դու ես ինձ ներկայում փրկում:

Չգիտեմ նորից կրկնեմ թռիչքս
Դեպի անորոշն ու անհայտը:
Ցատկեմ ներքև այս ամենի միջով, անցնեմ
Ու չիմանամ ինչ է սպասում ինձ:
Կասկածում եմ ու երկմտում,
Հրաժարվում եմ` վերադառնում:
Ու էլի քո սառած հայացքը ինձ ուշքի է բերում,
Կարծես անխոս մի ապտակ ու կրկին շնչում եմ, ապրում.
Նորից դու ես ներկայում ինձ փրկում:

Ամենափրկիչ եմ դարձրել ես քեզ
Ու չես առարկում, շարունակում ես մնալ անխոս ու հեզ:
Շարունակում ես ժամերով հետևել պայքարիս.
Պայքարում եմ ես ի դեմ ներկայիս, ապագայիս ու անցյալիս:
Զուսպ ես, իմ պես չես: Չես գոռում, կռվում:
Հակառակը ժպտում ես, գրկում, աչքերս մաքրում:
Հասկանում ես, որ իմ դեմ պայքարում մեկ է ես եմ էլի պարտվում
Ու նորից դու ես քո սիրով ինձ փրկում:
---------------------------------------------------------
Հ.Գ. Սիրում եմ քեզ, Սպիտակ Մարդուկ ♥

"Let it snow" new song for Dalita

Every Christmas I wish for love
Of someone special sent from above.
And I know that he is somewhere
Very close, but how to get there?
Every snowflake gives me a hope
I do believe in a greater love.
Wishing on a star - not a thing to do
I got to wake up and make all come true.

Open your doors, let the winter in
Let your heart feel what you believe in
Smile to life, it will smile you back
Winter's come, let's make a magic land.

Let it snow! And now I can live my dream.
Let it snow! Ready to love, I'm here!
Let it snow! The feelings I have inside are the stars I hide
Now I'll let them shine.
Let is snow!

Wish you are there too looking for me,
Having the same what I have in me.
See all the stars and the moon are here,
They're singing my song to find you near.

I will close my eyes, and I'll make a wish
To find this Christmas you, my hero.
That time my smile will light the way,
That smile will lead you straight to me.

If you are finally there, let it snow!
If you hear me now, let it snow!
If you're feeling love, let it snow!
Let it snow!

Ամենասիրունը

Ամենասիրունը սկսվում է գիշերը.

Հենց այն նույն պահին, երբ դու

քո գեղեցիկ աչքերն ես փակում:

Ամենասիրունը սկսվում է անձայն.

Լուռ քո շնչառությամբ ու անհանգիստ քնով,

Քո ներկայությամբ ու փափուկ մարմնով:

Ամենասիրունն է, երբ լուսնի դեմքով,

իր մեղմ դեղին լույսով քո դեմքն է հառնում աչքերիս առաջ

Ու ես մոռանում եմ մի ամբողջ կյանք,

Մոռանում եմ ապրածս, այն ինչ հիմա կա:

Քո այդ լուսնի շողքով հրեշտակ պատկերը

Խելքահան է անում ինձ, խառնում է մտքերս:

Ուզում եմ գոռալ կամ լուռ շշնջալ, 

Որ ամենից շատ քեզ եմ հենց սիրում,

Որ ամենասիրուն պահն եմ ես ապրում:

Ուզում եմ գրկել ու պահել իմ մեջ

քո այս նուրբ պատկերն ու բացել նոր էջ,

որ ամենասիրուն այս զգացմունքով լեցուն

ամեն նոր գիշեր պահես ինձ արթուն:

"Lordemuse"

The moon is yours and the sun is mine

The hearts that beat seems they are fine

But the whole world now is on their knees

Cause when we love there's no release.

Wind is higher than voices can be found,

Lies can easily break me down and

Guns can shot the heavens let them brown

Town is eager think that you are mine.

Try to keep the silence between your dreams

And catch the flowers of the prism

That built a prison for both of us,

and it keeps blowing till it turns to dust.

Hide - is only way to show them the love

That burn us inside and is all above.

Cry but your voice is still unplugged

Like my heart is barely ducked.

See, the waves can smooth it all in here

Do we need this stuff along that fear

That can throw you down the sky

And leave me on the sun.

Tickle him back, you're all in lordemuse!

/special thanks to Lorde for motivation/

BLUE SKY

Version 1:
...Let's go!
I'm turning the pages and we're back again
The past that we lived in has turned into pain
The hurts that we both share melt right trough my eyes
Just go ahead and leave me somewhere in blue sky

Bridge:
The wings you have broken, will rise with new love
I swear you are mindless since you've left up this life
We both need a shelter, some fresh air to breath
All doves of the freedom to live in peace.

Chorus:
Chasing love isn't humble, you can find it inside
Bridges burnt, no illusions, time to figure it out.
Sun is hope we can shine with, stars make aim it to fly
Higher than all the mountains, flitter up to blue sky.

Version 2:
Your memories killed me, me hanged by a thread
The rain is not over, still tears have to spread
The child that's inside me is so naive to be brave
I'm catching the wind outta time makes me a slave

Bridge:
See wings you have broken are rising trough love
I swear you are mindless since you've left all this life
We both need a shelter, some fresh air to breath
All doves of the freedom to live in peace.

Chorus:
Chasing love isn't humble, you can find it inside
Bridges burnt, no illusions, time to figure it out.
Sun is hope we can shine with, stars make aim it to fly
Higher than all the mountains, flitter up to blue sky.

Conclusion:
And now I'm standing on the highest height of all the hatred you left
See if you can bring me back to the level of a love that I felt
Can you feel the pain my blood runs through, ha?
Catch me, Touch me, Throw me, shout it out loud.
Stay away from love, go on the trail,
Cheat me all the way and then light my brain,
Heaven is so close, I see the blue sky
Don't make me love, oh just bring me back to life.

Chorus:
Chasing love isn't humble, you can find it inside
Bridges burnt, no illusions, time to figure it out.
Sun is hope we can shine with, stars make aim it to fly
Higher than all the mountains, flitter up to blue sky.
https://www.facebook.com/LiveStreamPhilosophy

Ընկերոջս

Ժպտում ես...
Հաստատ գիտեմ, որ ժպտում ես:
Վերևից էլ նայում ես ինձ ու ժպտում ես:
Ծիծաղդ դեռ լսում եմ, իմ մտքերում դեռ այն հնչում է,
Ամեն մի նոր հուշով այն տիեզերքում սավառնում է:
Կարոտն անէացնում ու հառաչանքից ժայթքում է,
Ծիծաղդ դեռ լսվում է ու հաստատ գիտեմ` դու այդժամ ժպտում ես:

Հուզվում ես...
Իմ պես այս տողերը կարդալով հուզվում ես:
Ամենահեռու թվացող աստղի լույսի ներքո հուզվում ես:
Արցունքներդ դեռ խոնավ են պահում անցյալիդ հատակը,
Այն քոնը չի ու չի էլ եղել, այն ամեն դեպքում անհատակ է:
Դու հուզմունքդ թաքցնում ես, բայց ես գիտեմ, որ դատարկ է,
Պայքարդ ներքուստ վերստին սին ու աննպատակ է:

Մարում ես...
Մոմի լուսի պես դու մարում ես:
Աղոթքներից առաջացած շշուկների մեջ դու լուռ հալվում ես:
Հավատքիդ ամեն մի նոր տողով դու վառվում ու հանգչում ես:
Խելագար ամբոխներից հեռանում ու մարդկանց Աստվածներ անվանում ես:
Դարավոր բոցկլտող լույսի ու անվերջ մթության պայքարում մշտապես պարտվում ես:

Ապրում ես...
Հավիտյան իմ սրտում ապրում ես:
Իմ ու քո օրերի ապրածով դու անդադար ապրում ես:
Անարդար կյանքից ու բիրտ պահերից փախչում, բայց միևնույն է ապրում ես:
Կատարյալ մենության մեջ լռույթունն անտեսում ես ու կրկին ապրում ես:
Իմ գոյության պահին դու անընդհատ ծնվում ու անմահանում ես:
Քանի դեռ հիշում եմ, քանի դեռ շնչում եմ, դու այդքան ապրում ես:

Անծանոթին

Այնքան անիրական ես թվում...
Չեմ հասկանում ես եմ հորինել քեզ ինձ ընկեր,
Թե երկնքում են որոշել մեր տեղը:
Ամեն դեպքում անիրական ես...
Խոսում եմ հետդ, ժպտում անվերջ,
Բայց միևնույն է մի բարդ, անշեջ
Վախ է մեջս մոլեգնում անդադար,
Չեն տեսնում աչքերս ապագան արդար:
Վախում եմ կորցնել, վախում եմ տրվել,
Չեմ էլ հասկանում ինչ է պատահել:
Արդեն կաս, կողքիս ես, բայց էլի հեռու,
Ասես արձագանք, որն երբեք չի լռելու:
Մի հեռու հարազատ, լուսավոր հոգի,
Որ եկել է միայնակ կյանքս ամոքի:
Բայց էլի էնքան անիրական ես դու:
Ուզում եմ գրկել, ուզում եմ ասել,
Որ շնորհակալ եմ, որ դու եկար, դու կաս...
Ուզում եմ գոռալ, որ ամենուր լսվեմ,
Բայց անիրական ես, չկաս, դու չկաս:
Ձայնդ հենց լռում է, համոզվում եմ, որ ճիշտ եմ,
Հասկանում եմ, որ զուր էր, որ անտուն գիժ եմ:
Բայց հաջորդ պահին նոր մի մեծ ուժով
Գալիս ես քանդում պատնեշն այս ձեռքով:
Շշնջում ես, որ կաս, որ կլինես դեռ դու,
Որ անգամ կողքիս, հենց այստեղ, շատ մոտ
Չլինես մի օր, լինես շատ հեռու
Չես թողնի, որ սիրտս զգա քո հանդեպ կարոտ:
Ու ես էլի հավատում եմ քեզ,
Ու նորից ապրում եմ, ես կերտում եմ մեզ,
Հավատում եմ կաս, կլինես, հոգիս
Չնայած անիրական ես ու չկաս կողքիս...

Спеши Любить

Взглянешь на небо - ни облачка.

Взглянешь по внимательнее - звезда горит.

Видишь, любимая?

Пока смотришь сердце сжимается,

И душа рвётся к тебе в объятия.

Хочеться кричать да побежать скорее,

Чтоб оказаться рядом с тобой.

Чувствуешь ветер? Гудя в бездне ночи,

Мучает твое сердце, душу тревожит.

Он смеется тебе в лицо,

Зная, что ты не сможешь стать как он.

Ты напрягаешься, хочешь стать им,

Но ты забываешь, ты - человек,

Тебе не дано стать ветром. 

Ветром, который смог бы зайти в ее комнату прохладным утром,

Коснуться ее щеки, губ...

Взгляни на небо!

Ты все ещё живешь,

А жизнь-то летит,

Как та красивая белая птица,

И ты думаешь:

"Как не справедлив мир..."

Как бы тебе хотелось стать птицей той,

Тогда бы ты улетел в небеса

Вслед за стаей птиц, ищущих покоя,

В путь далекий, ведущий к ней,

Но тебе не дано этого, пойми.

Ты видишь? В эту звёздную ночь,

Когда на небе ни облачка.

А белая птичка плывет в небесах,

Ты видишь пару - двух сердец любящих,

Которые так и твердят только о любви.

Видишь их радость, смеха их чистый звон...

А у тебя свобода хромает и тебе грустно.

Тебе хочеться поскорее удрать ото всего,

Взлететь в звездное небо

Да раскрыть белые крылья и долетеь до нее...

Но пойми,

Тебе этого не дано.

Время летит.

Все меняется в мгновение.

Жизнь так коротка - все может случиться.

А тебе дано лишь одно:

Спешить любить,

И ничего в жизни не должно остановить твое движение, полёт

На пути к радости своей,

Чтоб не опоздать.

Спеши любить.

Ведь она живёт

И ждёт от жизни только этого.

Black Heart

No lights in a distance.

No stop sign here to come ahead.

There`s no one that innocence.

The time is up to get too mad.

Here in the shadows of the dark sky,

Here in the war for love that`s gone,

I`m fucking lost by your embrace,

I`m face to face again...

Here, lying aside,

Lost in the dark

Facing lies that you left me around

With my black heart,

With my black heart.

Then you, you`ve closed all the doors

Pulled out my mind.

You left me loveless,

I`m lost in blood

of my black heart,

of my black heart.

I`m feeling so cold now,

The sun that used to shine is off.

My heart is black somehow,

who else to come and release the dove?

Trough the coldest night of all,

Through the time that`s getting rough,

While I`m blessed by your grace,

I`m face to face again...

Here, lying aside,

Lost in the dark

Facing lies that you left me around

With my black heart,

With my black heart.

Then you, you`ve closed all the doors

Pulled out my mind.

You left me loveless,

I`m lost in blood

of my black heart,

of my black heart.

How many lies I have to live?

How many lives I need to breathe?

How many times you'll take me high and bring back again in time.

With my black heart

There`s nothing possible

There`s nothing mine.

I keep bleeding,

I`m face to face again...

https://www.youtube.com/watch?v=bW8tFBVsvj4&list=FLqHtE-vfdHGsy3GMGgxNnjA&feature=mh_lolz

Վստահություն (Trust)

Ի՟նչ է վստահությունը: Ինչու՟ ենք մենք վստահում: Ու՟մ կարելի է վստահել և ինչո՟ւ:

Սրանք հարցեր են, որոնք, կարծում եմ, շատ անգամ են ծագել տարբեր մարդկանց մոտ: Նրանցից յուրաքանչյուրն էլ իր մեկնաբանությունն է տվել տվյալ երևույթին ու հասկացել այն յուրովի: Վերջերս ես նույնպես զերծ չմնացի այս ինքնաբուխ հարցադրումից ինքս ինձ և փորձեցի հասկանալ դրանց բնույթը, պատճառ հանդիսացող սկզբնաղբյուրը, դրդապատճառը և փորձեցի տալ իմ մեկնաբանությունը "վստահություն" կոչվածին:

"Վստահության մասին խոսելիս գուցե կրկնեմ բազմաթիվ այլ մարդկանց մտքեր, շարադրեմ դրանք նմանատիպ կամ մոտ բառերով: Չեմ կարծում դա լավ չէ, քանզի բոլորս էլ մարդ ենք, բոլորս էլ կյանքի որևէ փուլում հանդիպում ենք այս հարցին, ոմանք անտեսում են այն, ոմանք էլ հուսահատ քայլում են առաջ` կյանքի ուղին անցնելիս կրկին չստանալով իրենք իրենցից պատասխան հերթական ծագած հարցի վերաբերյալ:

Հիմնվելով ասածիս վրա` "վստահությունը", այսպես, թե այնպես, ծագում է տարբեր մարդկանց մոտ կյանքի տարբեր փուլերում: Կարող եմ պնդել, որ դա համամարդկային հոգեվիճակ է, որի հետևանքով` դրական, թե բացասական, մարդիկ հոգեկան փոփոխույթուններ են կրում, ինչն էլ ազդում է նրանց հետագա կյանքի վրա:

Կարծում եմ` "վստահությունը" առաջ է գալիս գիտակցաբար, երբ հասուն մարդը վստահության կարիք է զգում, չնայած, որ ինքն արդեն ի զորու է պաշտպանվել: Հետևաբար, մենք վստահում ենք, որ պաշտպանվենք: "Վստահություն" բառը, որի արմատը վստահ լինելն է, այսինքն` մի բանի շուրջ համոզված և անկոտրում, անհերքելի կարծիք ունենալը: Իսկ ե՟րբ ենք մենք համոզված լինում որևէ երևույթի կամ մարդու նկատմամբ. միայն այն ժամանակ, երբ դա արդեն փորձում ենք և ստանում հիմնավոր արդյունք տեսնելիս: 

Վստահությունը ես ինքս շատ անգամ ասոցացնում եմ սիրո արտահայտման և դրա ցուցաբերման հետ: Կարծում եմ, որ հենց սերը մի քանի գործողությունների, երևույթների և հոգեկան վիճակների համախառն արդյունք է` արտահայտված` պայմանականորեն ընդունված և այն նկարագրող մեկ բառով: Կարծում եմ` բարդ սիրային հարաբերություններում "վստահության" դերը  երկրորդական չի կարող լինել, ավելին`ընդհակառակը: Մարդ կարող է շփվել, ապրել, արարել միայն այն մարդու կողքին, ում վստահում է: Հակառակ դեպքում այդ ամենը ոչ այլ է, քան ինքնախաբեություն, կյանքի ու ժամանակի անիմաստ վատնում: Սակայն մարդը սովորություն ունի վստահել դիմացինին միայն այն դեպքում, երբ վերջինիս փորձության է ենթարկում: Բազմաթիվ ձևերով և ուղիներով կարելի է փորձել մարդկանց վստահությունը: Ոմանք այն տեսնում են հավատարմության մեջ, ոմանք այն կապում են կարեկցանքի և դժվար պահին հենարան ապահովելու մեջ, այլոք` անկեղծության և անկեղծանալու սովորության մեջ, իսկ մնացած յուրաքանչյուրն իր պատկերացումն ունի ուղիների որոնման մեջ:

Ինձ համար "վստահությունը"  ներկայանում է որպես վազ` պատրաստված շատ տանկարժեք ապակուց, նուրբ է և պահանջում է հատուկ պահպանման պայմաններ: Դժվար չէ այս տեսակետից պատկերացնել, թե ինչպես է արձագանքում վազը իր հետ կատարված երևույթներին: Երբ սովորական վազը լցնենք ծաղիկներով, ավելացնենք մաքուր, պարզ ջուր և ամեն օր խնամենք թե՜ ծաղիկները, և թե՜ թարմացնենք ջուրը, ապա, ինքստինքյան, այդ  հասարակ վազը բոլորի ուշադրության կենտրոնում կհայտնվի և անկասկած աչքի կընկնի ու կտարբերվի այս` գորշ ու մռայլ, ամենօրյա իրականությունից: Լոկ հոգատարության ու խնամքի դեպքում միայն վազը երկար կծառայի Ձեզ ու կուրախացնի Ձեր կողքիններին, Ձեր շրջապատին: 

Բայց, ինչպես միշտ, պետք է նայել մեդալի հակառակ կողմը, որտեղ ճիշտ հակառակն է: Այդ նույն վազը, անուշադրության մատնվելով և աչքաթող լինելով, գուցե մի օր կարող է երրորդ անձի միջամտությամբ ընկնել և կոտրվել, բաժանվել մեծ ու փոքր հարյուրավոր կտորների:  Եվ այդ ժամանակ ինչքա~ն էլ փորձես բոլոր փշուրները հավաքել ու միացնել իրար, միևնույն է շատ հատվածներ անհնարին կլնի գտնել, իսկ գտնավածներն էլ, որքան էլ ամուր ու աննկատ սոսինձված լինեն, ի զորու չեն լինի վազին հաղորդել իր երբեմնի տեսքը, անգամ ամենաբյուրեղյա մաքուր ջուրն ու էնդեմիկ ծաղիկները այլևս չեն ունենա այն տեսքը, ինչ ունեցել են անցյալում:

Վազ-վստահություն հարաբերությունը, որքան էլ իրար հետ չառնչվող երևույթներ  լինեն,  ես դրանք համեմատել եմ շատ իրար նման կողմերի հիման վրա: Բայց կա մի շատ կարևոր տարբերություն դրանց միջև. վազը շոշափելի է ու տեսանելի աչքին, իսկ վստահությունը` հոգևոր է ու անտեսանելի մյուսների և, շատ դեպքերում էլ, հենց մեզ համար: Հոգու խորքում գտնվող "վստահության փխրուն վազը" ներկայացվում է միայն խոսքով, ու այն կարող ես թաքցնել բոլորից` առանց "նրա միջի ծաղիկները հանելու, կամ դատարկելու միջի ջուրը": Մինչդեռ իրական վազը տեսանելի է ու մեկնաբանման կարիք չունի: 

Մարդիկ շատ են պնդում, որ այլևս ոչ ոքի չեն վստահում: Այս տեսակ արտահայտությունը կարծում եմ կախված է միայն ու միայն իրենց հոգու եղած "վազի" վիճակից, բայց, կարծում եմ, հնարավոր չի լինի ապրել առանց որևէ մեկին վստահելու: Մարդուն լիարժեք ճանաչելու համար նախ` անմիջական շփում պետք է ունենաս վերջինիս հետ, ապա` վստահես: Բայց շատ քչերն են, որ պատրաստ են պատմել իրենց "վստահության վազի առկա կոտրվածքների մասին", բացել իրենց հոգին Ձեր առջև ու պատմել իրական անցյալը: Անհնարին է դառնում հատկապես այն ժամանակ, երբ "վազի անցյալը" հաճելի չի լինում հերթական անգամ հիշել, ինչ խոսք, դրա մասին ինչ-որ մեկի հետ կիսվել, այն էլ` անծանոթի հետ:

Ընդհակառակը, մարդիկ ովքեր չունեն միմյանցից գաղտնիքներ, երբ երկուսն էլ գիտեն միմյանց հոգեկան «տրավմաների», ապրումների ու վստահության պատճառով վերապրածի մասին, դառնում են իրար վստահող մարդկանց լավագույն օրինակ: Այս դեպքում գուցե՟ հարց առաջանա, իսկ ինչպե՟ս գտնել այդ մեկին, որին կվստահես: Կարծում եմ այս հարցի պատասխանը մեզանից յուրաքանչյուրը պետք է ինքը ստանա` հիմնվելով իր վերապրածի, ներկա ապրելակերպի և ապագայից ունեցած ակնկալիքների ու նպատակների վրա: Ես իմ կողմից միայն կարող եմ ավելացնել, որ նախ` պետք է վստահենք ինքներս մեզ, մի փոքր քիչ` կողքիններին ու փորձենք, կոտրված "վազերի" համար մեղավորներ փնտրելիս, առաջինը քննարկել մեր անձը: Պետք է հասկանալ, թե ի՟նչ ենք մենք արել այդ "վազի" պահպանման և այն երրորդ անձի միջամտությունից պաշտպանելու համար: Հավատացած  եղե՜ք, այս կերպ միայն ապրելն ու, ինչու չէ, վստահելը առավել հեշտ կլինի Ձեզ համար, Ձեզ շրջապատողների համար: