Անծանոթին

Այնքան անիրական ես թվում...
Չեմ հասկանում ես եմ հորինել քեզ ինձ ընկեր,
Թե երկնքում են որոշել մեր տեղը:
Ամեն դեպքում անիրական ես...
Խոսում եմ հետդ, ժպտում անվերջ,
Բայց միևնույն է մի բարդ, անշեջ
Վախ է մեջս մոլեգնում անդադար,
Չեն տեսնում աչքերս ապագան արդար:
Վախում եմ կորցնել, վախում եմ տրվել,
Չեմ էլ հասկանում ինչ է պատահել:
Արդեն կաս, կողքիս ես, բայց էլի հեռու,
Ասես արձագանք, որն երբեք չի լռելու:
Մի հեռու հարազատ, լուսավոր հոգի,
Որ եկել է միայնակ կյանքս ամոքի:
Բայց էլի էնքան անիրական ես դու:
Ուզում եմ գրկել, ուզում եմ ասել,
Որ շնորհակալ եմ, որ դու եկար, դու կաս...
Ուզում եմ գոռալ, որ ամենուր լսվեմ,
Բայց անիրական ես, չկաս, դու չկաս:
Ձայնդ հենց լռում է, համոզվում եմ, որ ճիշտ եմ,
Հասկանում եմ, որ զուր էր, որ անտուն գիժ եմ:
Բայց հաջորդ պահին նոր մի մեծ ուժով
Գալիս ես քանդում պատնեշն այս ձեռքով:
Շշնջում ես, որ կաս, որ կլինես դեռ դու,
Որ անգամ կողքիս, հենց այստեղ, շատ մոտ
Չլինես մի օր, լինես շատ հեռու
Չես թողնի, որ սիրտս զգա քո հանդեպ կարոտ:
Ու ես էլի հավատում եմ քեզ,
Ու նորից ապրում եմ, ես կերտում եմ մեզ,
Հավատում եմ կաս, կլինես, հոգիս
Չնայած անիրական ես ու չկաս կողքիս...

Спеши Любить

Взглянешь на небо - ни облачка.

Взглянешь по внимательнее - звезда горит.

Видишь, любимая?

Пока смотришь сердце сжимается,

И душа рвётся к тебе в объятия.

Хочеться кричать да побежать скорее,

Чтоб оказаться рядом с тобой.

Чувствуешь ветер? Гудя в бездне ночи,

Мучает твое сердце, душу тревожит.

Он смеется тебе в лицо,

Зная, что ты не сможешь стать как он.

Ты напрягаешься, хочешь стать им,

Но ты забываешь, ты - человек,

Тебе не дано стать ветром. 

Ветром, который смог бы зайти в ее комнату прохладным утром,

Коснуться ее щеки, губ...

Взгляни на небо!

Ты все ещё живешь,

А жизнь-то летит,

Как та красивая белая птица,

И ты думаешь:

"Как не справедлив мир..."

Как бы тебе хотелось стать птицей той,

Тогда бы ты улетел в небеса

Вслед за стаей птиц, ищущих покоя,

В путь далекий, ведущий к ней,

Но тебе не дано этого, пойми.

Ты видишь? В эту звёздную ночь,

Когда на небе ни облачка.

А белая птичка плывет в небесах,

Ты видишь пару - двух сердец любящих,

Которые так и твердят только о любви.

Видишь их радость, смеха их чистый звон...

А у тебя свобода хромает и тебе грустно.

Тебе хочеться поскорее удрать ото всего,

Взлететь в звездное небо

Да раскрыть белые крылья и долетеь до нее...

Но пойми,

Тебе этого не дано.

Время летит.

Все меняется в мгновение.

Жизнь так коротка - все может случиться.

А тебе дано лишь одно:

Спешить любить,

И ничего в жизни не должно остановить твое движение, полёт

На пути к радости своей,

Чтоб не опоздать.

Спеши любить.

Ведь она живёт

И ждёт от жизни только этого.